ام ابیها

این ﺭﻭﺯﻫﺎ ﭼﭗ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﺒﺮ ﺳﺮﻃﺎﻥ ﻭ ﺷﯿﻮﻉ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﻮﯾﻢ

ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﭘﯽ ﺭﯾﺸﻪ ﯾﺎﺑﯽ ﻭ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﺑﺮﺩﻥ ﻋﻠﻞ ﺁﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ،

ﺳﺮﻃﺎﻥ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﺳﺨﺖ ﻭ ﺻﻌﺐ ﺍﻟﻌﻼ‌ﺝ ﻋﺼﺮ ﻣﺎﺳﺖ

ﮔﺎﻫﯽ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺑﺪ ﭘﯿﻠﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭﻣﺎﻧﺶ ﻣﻤﮑﻦ ﻧﯿﺴﺖ

ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﻫﻤﻪ ﭘﺰﺷﮑﺎﻥ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﻮند..

ﺍﯾﻦ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻧﺎﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ

ﻭ ﺯﻭﺭﺵ ﺑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ،

ﺧﻼ‌ﺻﻪ ﺍﺯ ﺑﺲ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩﺵ ﻣﯽ ﺷﻨﻮﯾﻢ ﻧﺎﻣﺶ ﺑﺮﺍﯾﻤﺎﻥ ﻋﺎﺩﯼ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ،

ﻋﺎﺩﯼ ﻣﺜﻞ ﻧﺎﻡ ﻣﺮﮒ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻥ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺍﯾﻢ

ﻭ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﯾﻢ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﮐﻠﻤﻪ ﻣﺮﮒ ﻣﻮﺭ ﻣﻮﺭﻣﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ.

ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻫﻮﺍ ﺳﺮﻃﺎﻥ ﺯﺍﺳﺖ،

ﺭﻭﺯ ﺩﯾﮕﺮ ﺁﺏ،

ﺭﻭﺯ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﺎﻥ ﻭ …

ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﯿﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺮﻃﺎﻥ ﺯﺍﺳﺖ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺭﯾﻢ

ﻭ ﺣﺬﻑ ﮐﻨﯿﻢ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﻼ‌ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺳﺮﻃﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﻣﺮﺩ.

ﺣﺎﻻ‌ ﻧﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺳﺮﻃﺎﻥ ﺟﺪﯾﺪﯼ ﺑﮕﺮﺩﯾﻢ

ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺍﻣﺮﻭﺯﯼ ﻫﺎ ﻣﻮﺝ ﻣﻨﻔﯽ ﺑﺪﻫﯿﻢ ﮐﻪ

ﺳﺮﻃﺎﻥ ﺩﻧﺒﺎﻟﻤﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺑﯿﻔﺘﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻧﻤﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻨﺪ…

————— ﺗﻮﻣﻮﺭ ﻫﺎﯼ ﻣﻐﺰﯼ ﻣﻦ ﻭ ﺷﻤﺎ… —————

همه ی ما روزی متولد شده ایم،

بزرگ شده ایم

و بلاخره ازدواج میکنیم

وتازه شروعی دیگر را تجربه میکنیم .

واینجاست که

این تفکرات یک به یک مثل نوار از مقابل دیدگان ما رد میشوند..

که… ﭼﻘﺪﺭ ﭘﺲ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﮐﻨﻢ،

ﮐﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﻢ

ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺨﺮﻡ

ﻭ … ﻭ… ﻭ….

ﻫﻤﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﻮﻣﻮﺭﻫﺎ ﻣﻐﺰ ﻣﺮﺍ ﻣﯿﺨﻮﺭَﺩ ﻭ ﻣﯿﺨﻮﺭَﺩ

ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻧﺪﺍﺭﻡ  ﺁﻣﺎﺩﮔﯽ ﻣﺮﮒ ﺍﺳﺖ

ﺑﺮﺍﯼ ﯾﺎﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺳﺖ،

ﺍﯾﻦ ﺳﺮﻃﺎﻥ ﮔﻮﯾﺎ ﺷﯿﻮﻋﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺩﯾﮕﺮﺵ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ،

ﻣﺎ ﺳﺮﻃﺎﻥ ﻏﻔﻠﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﯾﻢ

ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﯿﻢ ﺩﺭﻣﺎﻧﺶ ﮐﻨﯿﻢ ﻣﯽ ﺭﻭﯾﻢ ﺗﺎ ﺍﺯ ﭘﺎ ﺑﯿﻔﺘﯿﻢ.

ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ

ﺳﺨﻦ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﯽ ﻋﻠﯿﻪ ﺍﻟﺴﻼ‌ﻡ ﺭﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺁﻭﯾﺰﻩ ﮔﻮﺵ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ:

« ﻭﺍﻯ ﺑﺮ ﻛﺴﻰ ﻛﻪﻏﻔﻠﺖ  ﺑﺮ ﺍﻭ ﭼﯿﺮﻩ ﺁﯾﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ، ﺳﻔﺮ [ﺁﺧﺮﺕ] ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻧﺴﺎﺯﺩ.»( ﻏﺮﺭ ﺍﻟﺤﻜﻢ : 10088 )

ﺩﺭ ﺣﺪﯾﺚ ﻣﻌﺮﺍﺝ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ:

ﺍﻯ ﺍﺣﻤﺪ صل الله علیه واله! ﺍﻫﺘﻤﺎﻣﺖ ﺭﺍ ﯾﻜﻰ ﻛﻦ ﻭ ﺯﺑﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﯾﮏ ﺯﺑﺎﻥ ﺳﺎﺯ ﻭ ﺑﺪﻧﺖ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺪﺍﺭ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺒﺎﺵ، ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻏﺎﻓﻞ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻫﻤّﯿﺘﻰ ﻧﺪﻫﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺪﺍﻡ ﻭﺍﺩﻯ ﻫﻼ‌ﻙ ﺷﻮﺩ.(ﺑﺤﺎﺭ ﺍﻷ‌ﻧﻮﺍﺭ : 77/29/6 )