ام ابیها

چون نمادی زنده و خروشان ظهور کرد و همه ی آنهایی که از پاسداری حقیقت زمان خود طفره می رفتنند را یاری طلبید و همچنانکه قلب به رگهای خشکیده اندام حیات و زندگی می بخشد ، جامعه ای که رو به مرگ تدریجی بود را حیات و ایمانی دوباره.

آقایم وسرورم حسین (علیه السلام)را می گویم، همان قلب تاریخ ، همان که از کودکی به عشقش اشک می ریزیم و به داشتنش افتخار می کنیم .

امام و پیشوای مان است و فتوایش در نتوانستن، بایستن. آه، آه که در صحنه ی عاشورا چه ایستادگی ها که نکرد و در محکمه ی تاریخ چه شهادت ها که در نهر فرات نداد، با شهادت علی اکبرش، با شهادت علی اصغرش ، با شهادت عباس و آن هفتاد و دو تن یاران با وفایش ، اکنون ان روزپایان یافته است ،

ما که مانده ایم باید کاری زینبی کنیم .

تمام .